همچون“قطره ای بر نیلوفر“،

شبنمی افتاده به چنگ شب حیات،

آرام و بی نشان،

در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ.

نسشته ام و چشم های خاموشم را

به لب های کبود مشرق دوخته ام…

پرستوهای بی بهار من!

قاصدک های آواره در باد، باز گردید!

سکوت مردانه و غرورآمیز مرد نباید بشکند.

در برابر هیچ دردی،

لب مرد به شِکوه نباید آلوده گردد.

من از نالیدن بیزارم.

سنگین ترین دردها و خشن ترین ضربه های آفرینش،

تناه می توانند مرا به سکوت وادارند.

نالیدن،زاریدن،گله کردن،شکایت،بد است!